Prozat e shkurtra të këtij libri kanë një dallim thelbësor nga krijimtaria artistike e Agron Tufës në poezi, prozë të gjatë apo ese. Diku më shumë, diku më pak, në këto proza të shkurtra ndërthuren elemente dhe të poezisë, dhe të prozës romanore, dhe të esesë. Kështu, përgjatë viteve kur u shkruan prozat e shkurtra të këtij vëllimi, interesi i autorit ka qenë kërkimi i një forme sa më të përshtatshme, duke patur si impuls parësor jo më imagjinatën e pastër letrare, sikundër ndodh në poezitë, romanet, tregimet apo novelat, por me të ashtuquajturën “lëndë e gjallë”, e përftuar nga kontakti i drejtpërdrejtë me realitetin. Pra, ndryshe nga procedimet e kulluara letrare, në këto proza paraqitet ai realitet që ka parë dhe që e njeh mirë dhe vetëm në bazë të këtij materiali të vërtetë, të mund të krijojë një kornizë letrare të përshtatshme. Nëse në krijimtarinë e kulluar letrare përparësi ka qenë imagjinata dhe fiction-i, në këto proza të shkurtra përcaktues është fraktura e realitetit konkret, të marrë drejtpërdrejt apo tërthorazi, në dorë të parë. Nxitje për këtë ka qenë një frazë e ndeshur në një tregim të Vladimir Nabokovit: “Jeta është shumë herë më e papritur dhe më e talentuar se ne”.
