Romani "Pëllumbat e rrugës" ngre problematikat e mprehta individuale, shoqërore e metafizike, të cilat jepen përmes një karnavalizmi tabloid, të dhembshëm, por të shëndetshëm. Janë sëmundjet tona, të një shoqërie që u ngrit nga koma socio-ideologjike dhe rend për t'u vetrealizuar me paranojat psikopatologjike të megallomanisë apo komplekseve të thella inferiore; një panair i ekzistencën tonë ku ekspozohen simptomat e sëmundjeve vdekjeprurëse. Grotesku i Ramiz Gjinit ngjit, para së gjithash, se është realizuar me sens elegant artistik, me një ironi e parodi që nërthen në flagrancë intimën dhe shoqëroren, duke hequr velin për shpalosjen e një perspektive të qorrsokakut, me bjerrjen e vlerave njerëzore. Dhe është pikërisht kjo veti e transfiguruar artistikisht, që të fut në meditime të ngrysura, përmes një buzagazitë trishtë për konstruktin mendor e shpirtëror të bashkëkohësit tonë në raportet e tij etike me të tria rrafshet kohore: të shkuarën, të tashmën dhe projeksionin e së nesërmes.
